Grupa Literacka Apostrofa

Roman Bielicki
W blasku księżyca
zakrzyczanego
mewim szeptem wieczoru
zapatrzyłem się w opowieść
fal od Bornholmu brzegów
pachnących żywicą poranka
całującego morświny
do snu.

Małgorzata Pomorska
„Koronawirus”
Chichot historii
uśmiech radości
skasował maseczkę na twarzy
ciepło dotyku kogoś bliskiego
przekreślił zakaz
tęsknota goni wspólne spotkania,
spacery.
Tylko otwarty tablet króluje.
Wirus w koronie
ukazuje nową gębę
w krzywej masce uśmiechu ironii.

Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk
„Papierowe łódki”
lato było długie i słoneczne
dni ciągnęły się leniwie
wychodziłam do ogrodu
podlać hortensje
lub wyrwać z grządki
kilka chwastów
wszystkie planowane podróże
były za mną lub przede mną
siedziałam pod orzechem
i gapiłam się w niebo
z kolorowych gazet
składałam papierowe łódki
w beczce na deszczówkę
tonęły tracąc kolory

motyl na bruku
machał skrzydłami
jeszcze żył
mrówki porcjowały jego ciało
chciałam go ocalić
przeniosłam na krzak
potem żałowałam
że go nie zadeptałam

żywo zielone
nieurywane niepodnoszone
zawsze mieć przy sobie
zielone i żywe
nie dać się zaskoczyć

Stanisława Kopaczka
„Beskidy”
Gronicki kochane bez nasyk
i łobcyk turystów zdeptane
Tutok! Ka sie łobrocis jakosi gora styrcy…
Haw Klimcok, Sundzielnia i Magorka hyrcy.
Zasumiom Ci bucki jedlicki i smrecki
jakobyś słysoł śpiywani beskidzki dziywecki
Hej! Beskidzki gorole jak se zatańcujom Zbojnika,
Śpacyrpolke, ciupaskom wywinom,
To po cołki dziedzinie hyr góralski niesie
Nawet w dolinie, w mieście
a nie ino w lesie.
Nika ni ma tak piyknie
jako tu w Beskidak
Bo tutok i gwar miasta strasny
Piyknie sumi las
Syćko to razym momy
To nos ciesy straśnie
Bo to nase Beskidy
Nase gory właśnie!

Lidia Boba
„Ewie D.”
Groszki i róże
uwiędły w środku lata
zgasły źrenice, które rozpalały
pokolenie oczekujących,
zatrzymała się karuzela marzeń
z której powysiadały
w pośpiechu Madonny
strugi deszczu zalewały ulice
i niebo robiło się coraz groźniejsze
taki czas rolicza to co zostało
nie policzone i zbiera żniwo w zakamarkach
naszej pamięci,
taki czas łączy i dzieli to co pozostało
na wysypiskach.

„Dla Piotra S.”
Ostatnia kartka z kalendarza opadła
przedwcześnie odleciały kormorany
znad mazurskich jezior,
powiało jesiennym chłodem
w porannych mgłach zatracił się twój obraz.
Nikt już nie czeka tu
aby rozświetlić chwile tak ulotne
żegnamy cię Piotrze nostalgicznie.
Pozostaniesz w nas z przesłaniem,
że kochać to tak łatwo powiedzieć.

Barbara Beliczyńska
„Spotkajmy się”
Spotkajmy się –
na jawie i we śnie
na zielonych łąkach
wśród traw wysokich
wśród śpiewu ptaków
gdzie wiatr przynosi
w promieniach słońca
tylko dobre wieści
gdzie czujesz się wolny
od lęku, złych spojrzeń
szumu współczesności
hałasu.
Spotkajmy się –
przy wspólnym stole
jak to w gościnnym domu
bywało
siedząc naprzeciw i obok
siebie
uczmy się dzielić
przyjaźnią.

Fot. Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk

Fot. Magdalena Georg

Fot. Krystyna Krzyżanowska-Natulczyk

W dniu 20 lipca 2020 roku Klub Nauczyciela w Bielsku-Białej odwiedziły poetki Grupy Literackiej Apostrofa. Kobiety, wino i śpiew – można by zatytuować poniedziałkowe lipcowe popołudnie. Członkinie grupy raczyły się poezją, wspominały swoje wakacyjne wojaże, słuchały muzyki wykonywanej przez utalentowaną Małgorzatę Pomorską i zajadały się urodzinową szarlotką opiekunki Apostrofy, Barbary Nowickiej. Basiu, 100 lat i jeszcze więcej!

Podczas spotkania poetki czytały swoje wiersze:

Małgosia Pomorska                                                                                                                          „Oda do pamięci”

Osz ty pamięci zdradziecka                                                                                                                taka świetna byłaś od dziecka                                                                                                       nigdy mnie nie zawiodłaś                                                                                                                 choć przecież czasem mogłaś                                                                                                               A teraz co się z tobą dzieje                                                                                                             gdzie żeś dzisiaj polazła                                                                                                                        w krzyżówce puste kratki                                                                                                                        nie rozwiązane hasła.                                                                                                                        Próbuję z tobą wygrać                                                                                                                           w tekstach zakładam fiszkę                                                                                                               lecz ty o bezlitosna igrasz wciąż                                                                                                          w kotka i myszkę ze mną

Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk                                                                          kawki w San Gimignano 

krzyczą kawki w San Gimignano                                                                                                   jedyni mieszkańcy wyniosłych wież                                                                                       złowieszczo tną czarnymi skrzydłami                                                                                                   niebo na kawałki                                                                                                                                 czy mogły posiąść duszę dawnych mieszkańców

tu lato trwa w ugrach ochrach i sienach                                                                                            w milczeniu kamienia                                                                                                                           dzień w dzień tak samo                                                                                                                      wiatr przebiega uliczkami                                                                                                                       i wyciąga z kieszeni ostatnie pieniądze                                                                                            na lody najlepsze na świecie

Stanisława Kopaczka                                                                                                                           „Gronicki”      

Moje gronicki kochane                                                                                                                       Tak mi luto za wami                                                                                                                              co ni moge sie na wiyrch                                                                                                                   tam wydropać                                                                                                                                          Moge se ino spominać                                                                                                                             jak my sie na wos wdropowali                                                                                                       potym z gory sie kulali                                                                                                                        Ka ty casy, ka ty roki                                                                                                                            juz nie gryfne moje kroki                                                                                                                                                          W krzizu strziko i w kolanak                                                                                                                  juz’ek cało połomano                                                                                                                                                    Na gronicki sie podziwom                                                                                                             downe casy powspominom                                                                                                                  Dobrze co choć na Szyndzielnie                                                                                                           kolejkom moge wyjechać                                                                                                                                                     Nale wyzyj wdropywani                                                                                                                 Muse na zawse poniechać.          

Lidia Boba „Taka moda”

Przebierancy robią karierę                                                                                                                  są na fali medialnej                                                                                                                               w w internecie pokazują sposoby                                                                                                           na wykonanie maski niepowtarzalnej                                                                                       unikatowej szczelnie przylegającej                                                                                                   do twarzy zwyczajnej lecz nieodnawialnej                                                                          przemycają sposoby na odzyskanie spokoju                                                                                      w masce na co dzień.    

Barbara Beliczyńska „Spotkajmy się”

Spotkajmy się na jawie i we śnie                                                                                             spotkajmy się na zielonych łąkach                                                                                                    wśród traw wysokich                                                                                                                              wśród śpiewu ptaków                                                                                                                     gdzie wiatr przynosi                                                                                                                              w promieniach słońca                                                                                                                              tylko dobre wieści                                                                                                                                     gdzie czujesz się wolny                                                                                                                         od lęku, złych spojrzeń                                                                                                                          szumu wpółczesności,                                                                                                                           hałasu.                                                                                                                                                 Spotkajmy się                                                                                                                                            przy wspólnym stole                                                                                                                            jak to w gościnnym domu bywało                                                                                                       siedząc naprzeciw                                                                                                                                    i obok siebie                                                                                                                                      uczymy się dzielić                                                                                                                           przyjemnością.

Magdalena Georg – Urywki z czasu koronawirusa  

Maseczki w kolorach tęczy z paszczą krokodyla zastąpiły uśmiech. Błysk w oku daje nadzieję. Poczucie humoru nie zostało zakazane.

Zielone drzewo bez maseczki mruga do mnie. Karmi tlenem i nadzieją.

Wrota Podlasia złotymi kłosami, uśmiechem lisa, cudnym Poczopkiem wabią śmiałków w dobie koronawirusa.    

Na pierwszym planie jubilatka Barbara Nowicka, dalej Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk i Małgorzata Pomorska. Fot. Magdalena Georg

Od lewej strony: Lidia Boba, Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk, Barbara Nowicka, Stanisława Kopaczka, Barbara Beliczyńska, Małgorzata Pomorska. Fot. Magdalena Georg

Od lewej strony: Magdalena Georg, Lidia Boba, Barbara Nowicka, Stanisława Kopaczka, Barbara Beliczyńska, Małgorzata Pomorska. Fot. Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk

Po wielu tygodniach odosobnienia w pochmurny i deszczowy czwartek poeci Apostrofy w okrojonym składzie raczyli się poezją. Klub Nauczyciela przyjął ich ciepło i życzliwie.

Od lewej strony: Małgorzata Pomorska, Barbara Beliczyńska, Barbara Nowicka, Agnieszka Lubos. Fot. Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk.

Od lewej strony: Barbara Beliczyńska, Małgorzata Pomorska, Barbara Nowicka, Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk. Fot. Agnieszka Lubos.

13 lutego 2020 roku W Klubie Nauczyciela w Bielsku-Białej odbyło się spotkanie autorskie poetki Apostrofy piszącej głównie gwarą buczkowicką – Stanisławy Kopaczki. Poetka promowała dwie książki ” Godki spod Filipki” pisane gwarą buczkowicką oraz tomik poezji „Wiersze Stasi”.  Stasia, jak na rodowitą góralkę przystało przystrojona była iście po góralsku. Stoły uginały się pod ciężarem pyszności dla ciała a goście z przyjemnością raczyli się również słowem Stanisławy. Atmosfera była miła i rodzinna.

Od lwej strony: Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk, Stanisława Kopaczka. Fot. : Michał Górecki

Na pierwszym planie Jagoda Pieniążek. Dalej: goście Apostrofy. Fot. Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk

Na pierwszym planie: Barbara Nowicka. Za nią: zaproszeni goście i poeci. Fot. Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk

W dniu 16 stycznia w Klubie Nauczyciela w Bielsku-Białej odbyło się spotkanie noworoczne Grupy Literackiej Apostrofa. Przy dźwiękach nastrojowej muzyki w wykonaniu poetki Małgorzaty Pomorskiej Apostrofowiczanie dzielili się swoimi ubiegłorocznymi sukcesami, wspominali dobre momenty ze swojej działalności i zajadali wspaniałe potrawy, które każdy przygotował. Pojawiły się łzy w oczach podczas wspominania dwóch poetek, które odeszły od nas w zeszłym roku – Weroniki Grabskiej-Martyniak i Czesławy Gewinner.

Apostrofa – od lewej strony Magdalena Georg, Małgorzata Pomorska, Agnieszka Lubos, Barbara Beliczyńska, Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk, Jagoda Pieniążek, Roman Bielicki, Stanisława Kopaczka, Barbara Nowicka. Zdjęcie: Michał Górecki.