No i trwa jeszcze… Pandemia. Dobrze jej na tym świecie. Choć jest nadzieja, że wkrótce pokonana, odejdzie. W reżimie sanitarnym, w mocno okrojonym składzie kilka poetek Apostrofy wraz z kierownikiem Klubu Nauczyciela spotkało się na chwilę, aby zasłuchać się w poezji, muzyce oraz głosach dawno nie widzianych osób miłych sercu.
Od lewej strony: Magdalena Georg, Agnieszka Lubos, Małgorzata Pomorska, Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk. Fot. Dariusz Czupryna
Krystyna Krzyżanowska-Nastulczyk
jak to możliwe że wiersz
wyrasta z kropli wody
już jest ta pora kiedy kapie z dachów
muzyka kropli wody
już jest ten czas gdy o zamknięte powieki
rozbijają się promienie z wibrującą czerwienią
powidokiem zdarzeń
chcę odtworzyć tamten dzień
z jaskrawością pustej sali na Uniwersytecie
do której na chwilę weszła kobieta
by skropić liście fikusa
nie pamiętam jej twarzy
dlaczego tam się znalazłam
szukałam dźwięku swojego losu
znalazłam kroplę pełną ciszy
Małgorzata Pomorska
„Trzeba z żywymi naprzód iść…”
tak, tylko ile ich jeszcze zostanie
I to nowe życie, po które ponoć
trzeba sięgać czy na pewno go pragniemy?
Jeśli to będzie życie „on line”
to ja będę raczej sięgała pamięcią
po te czasy, w których rozmawiało
się czując obecność osoby obok
siebie, a nie widząc ją gdzieś
na ekranie laptopa, ekranie
przeoranym paskami bo coś nie
gra na łączach.
I jeszcze ze śmiechem kluje się myśl
gdzie nie będziemy ten nie uwiędły laur
zdobywać jak nie będzie odbiorców,
wszystkie domy kultury, kina i teatry
będą nieczynne, bo zostanie tylko
niestety wirus w koronie.
Agnieszka Lubos
***
Zimny wiatr targa
Me włosy i chmury
Ma wszystkie za nic
***
Miasto jeszcze śpi
Chmury szturmują zbocza
– miłość o brzasku
***
Zdziczała jabłoń
tka papierówkami
nadgniły całun
Magdalena Georg
zasłuchałam się
nawet ptaki niosą wiosnę w czas pandemii
mimo zimowej pory
zapatrzyłam się
nawet niebo puszcza oczko i zrzuca śnieg na
świat
zasmakowałam się
nawet moje ręce potrafią czarować
smaki Italii
